Vandaag realiseerde ik me, dat elk decennium zo zijn eigen melodie en ritme heeft.

De Roaring Twenties gingen in Nederland redelijk rustig voorbij: drank, drugs, gewaagdere kleding, nieuwe muziek vonden de nog altijd zeer invloedrijke kerk tegenover zich. Ook al konden we ineens beschikken over de technologische noviteiten als de wasmachine, de stofzuiger en de koelkast: we dienden een sober en deugdzaam leven te leiden, en dansten de Charleston.

In de jaren ‘30 hadden we Louis Davids, crisis, werkeloosheid en NSB. Onze voorvaderen beleefden de dagen als uitzichtloos en grijs.

De jaren ‘40 stonden geheel in het teken van de oorlog en de gevolgen ervan. De Amerikaanse invloeden op het gebied van mode en muziek bleken blijvend. Jazz-orkesten als The Ramblers werden na de oorlog in heel Europa populair. En strips, zoals Tom Poes en Suske en Wiske.

De jaren ’50: de wederopbouw. De Hollanders begonnen de toekomst weer met optimisme tegemoet te zien. Dit uitte zich onder andere in een geboortegolf, hard werken, zuinig zijn en Vadertje Drees die voor ons zorgde terwijl wij de Rock ’n Roll ontdekten.

De langharige jaren ’60: minder naar de kerk, meer naar school, minder werken en meer seks voor de babyboomers. En Boudewijn de Groot ving de tijdsgeest in zijn liedjes.

De seventies brachten ons oranje keukens en kleurige telefoons. Een minder elitaire samenleving, aandacht voor het milieu, grensverleggende films, idealisme en optimisme. Het hoopvolle begin eindigde na twee oliecrises in een economische recessie en groeiende werkloosheid, maar Rob de Nijs bleef.

De jaren ’80? De Bom, Doe Maar, schoudervullingen, cassette- en zweetbandjes. Hollanditis en malaise: de werkloosheid steeg even hard als de huizenprijzen daalden en een jonge generatie staarde in het zwarte gat van ‘no future’.

De jaren ‘90 brachten MTV, Nirvana, Flippo’s, de discman, GTST en Windows. En: het eerste mobieltje.

De zero’s: generatie Nix. ‘War on Terrorism’, moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Prins Willem-Alexander trouwde, Claus, Juliana en  Bernhard werden in de koninklijke grafkelder bijgezet. De flitsscheiding en Guus Meeuwis zijn hipper dan hip.

In de jaren ’10 maakten de Millennials zich druk om het WK in Zuid-Afrika, zei Wilders “doe eens normaal man” tegen premier Rutte, besteeg Willem-Alexander de troon en was de vergrijzing, waar mijn kapsel ook last van heeft, voor het eerst een serieus probleem. Bruno Mars verzorgde de soundtrack.

En dan: ons huidige tijdperk. We zijn net begonnen natuurlijk met de jaren ‘20, maar zouden woorden als Generatie Z, Corona en klimaatcrisis de geschiedenisboekjes halen? Ik weet het niet. Maar de bal ligt bij ons: wij componeren onze toekomstmuziek.