Er was een tijd dat ik oorbellen droeg. Eerst een knopje aan de ene kant. Toen een ringetje. Toen een ringetje door beide oren – handig als je Zwarte Piet mocht spelen. Die ringen werden groter en groter tot ik er in mijn jeugdige gekkigheid maar een dikke navelpiercing doorheen stak. Ondertussen was ik brildragend en de combinatie van oorbellen en een bril achtte ik niet heel cool, dus langzaam maar zeker verdwenen die oorringen uit mijn spiegelbeeld. Ook was ik jarenlang kappersmodel. Ik heb allerlei lengtes, kleuren en modellen gehad. Op vrij jonge leeftijd begon ik grijs te worden en iets in mij zei dat ik niet meer per sé als model aan de gang hoefde. Ik kreeg kinderen, maar mijn werktijden als beroepsmuzikant zorgden ervoor dat ik vaak pas in de vroege ochtend thuiskwam. Niet handig, dus ook dat fluks aangepast. Die veranderingen qua oorbel, kapsel, kids en werk klopten. Allemaal.
Ik besef dat je leven volgende week totaal anders kan zijn. Dat je een beetje mee moet bewegen, omdat je overtuigingen van vorig jaar nu niet meer (helemaal) blijken te matchen. Je neemt afscheid van buren, geliefden, vrienden, werkgever, maar ook van uiterlijke kenmerken… en dat een paar keer opnieuw.
Waarom moet ik hier nu ineens aan denken? Vanwege tatoeaties. Ik zie door het warme weer meer tattoos dan me lief is. De een nog groter en potsierlijker dan de andere. Het lijkt wel of mijn vrouw de enige persoon zonder is. Ik zie mensen met een of meerdere tatoeages die prima passen bij de persoon die hij/zij op dit moment is. En ik besef: dit is een van de weinige dingen die niet meeveranderen als je in een andere levensfase komt. Dus ik vraag ik me hardop af of die persoon zich dat realiseert.
Nu heb je een sportbody, en die piercings en die trendy sleeve passen daar prachtig bij. Maar heb je al bedacht dat je lichaam ook verandert? Die piercings vallen vanzelf wel uit- of die blijven hangen achter je haakwerkje. Maar op een dag loop je achter je rollator samen met de andere bejaarden je uitgelubberde huid te vergelijken. Misschien kan iemand je vertellen wat het plaatje of die tekst ooit voorgesteld heeft, want dat ben je zelf vergeten wellicht.
Lachen: opa’s en oma’s met Maori-, Rammstein- en tribal tattoos, ouderdomsvlekken én een aarsgewei boven de incontinente billen … gezellig op de tafel bij de dokter.
En daar maken de nazaten van John de Mol dan een realityshow van. Ik verheug me er nu al op.
