Sommigen hebben een dodelijk saai leven. Ik niet. Ter illustratie:

  • op mijn 14e zat er een kerel achter me aan met een mes. Ik heb mijn leven gered door in de rivier te springen. Alle aanwezige volwassenen keken toe en deden niets.
  • op mijn 21e ontplofte er een cv ketel in mijn gezicht, ik heb gedoucht onder 80° water. De deur naar de vrijheid werd in een reflex geblokkeerd. Niet door mij!
  • ooit stelpte ik een slagaderlijke bloeding van een meisje die door een hond aangevallen was in een volle bus. Iedereen stond op de banken, doodsbang voor de hond. Niemand bekommerde zich om het meisje.
  • Een eenvoudige ziekenhuisingreep leverde mij een vleesetende bacterie op, die verwijderd werd door een krater ter grootte van een koffiebeker in mijn buik te snijden. Na 6 weken was het gat weer dicht en bezat ik weer een navel.
  • ik heb een familielid gevonden die net een zelfmoordpoging had gedaan en ik heb de keus gemaakt om die persoon weer terug te brengen.
  • zelf heb ik een moordaanslag overleefd, waardoor ik die Corona-angsten maar lachwekkend vond.

Ergo: Ik stond aan de kant van het leven, danste door het mijnenveld en keek de Dood recht in de ogen.

Maar nu ben ik ineens zelf aan de andere kant geweest. Letterlijk. Want op vrijdag 16 februari kreeg ik een hartinfarct. Daarna een hartstilstand, reanimatie, nog een hartstilstand, nog een reanimatie. Toen klopte het weer.

Ik ben nu een paar weken verder en ik kan zeggen dat het eigenlijk heel goed gaat. Het probleem van de verstopte kransslagader was binnen twee uur opgelost met dotteren en een stent. Daarna had ik nog heel veel last van mijn gekneusde ribben (gevolg van de reanimaties). Daar overheen kwam nog een longontsteking, dus ademen, hoesten en liggen deed erg veel pijn. Maar dat neemt elke dag af en mijn energie neemt elke dag weer toe. Wat mij betreft: strikje d’r om en lekker door met mijn leven met Suus.

Ik zit wel ineens in de rol van patiënt: mag niet autorijden, mag geen inspanningen doen en moet heel veel pillen slikken. Mijn interne kachel is ge-bètablokkeerd; ik heb het immer koud. Maar volgens mij gaat het naar omstandigheden goed, iedereen is weer een beetje geland na de schrik van een mogelijke dood in ons midden. Daar had ik zelf niet zoveel last van 😉 maar de mensen om mij heen wel. Ik ben aan het kijken hoe ik verder kan, heb besloten om me te richten op mijn instrumentenhandel DropShopDrums. Dat kan ik in mijn eigen tempo vanuit huis doen. Geen idee hoe het zit met mijn energieopbouw, wat ik aankan op een dag …maar dit gaat voorlopig goed. Ik probeer te wandelen, te fietsen, slaap ‘s middags even en heb steeds minder pijn in m’n borst. Een keer visite per dag, een klant per dag en ‘s avonds een film op tv. Dat is goed vol te houden met drie gezellige kittens om ons heen. En een verse kleinzoon: Vian. Want het leven gaat door!