Deze week met Suus de voorstelling Jesus Christ Superstar gezien in De Vest. Oorspronkelijk uit 1970, net als ik. Ontzettend genoten, en een geweldige trip down memory lane voor mij: als kind heb ik de instrumentale muziek van de musical gespeeld voordat ik het verhaal kende. En die muziek zit pittig in elkaar, met veel afwijkende maatsoorten (in vijf- en zevenkwarts) die ik nog niet geleerd had op drumles …maar ik speelde ze dus al wel met het grote muziekschoolorkest in Heiloo.
Toen de vorige drummer ermee stopte werd aan mijn leraar gevraagd wie hem kon vervangen. Er was een oudere drumleerling op de muziekschool, zoon van een andere docent, die in de ogen van velen (including himself) De Belofte voor de toekomst was, maar hij werd gepasseerd ten faveure van mij. Ik mocht als broekie op die drumkruk van dit geweldige orkest plaatsnemen … en ik had er een vijand bij – omdat hij niet gekozen was. Peter Brouwer, de dirigent van dit orkest met misschien wel 60 kinderen, is later directeur van muziekschool Toonbeeld geworden waar ik veel voor gewerkt heb. We hebben tot op de dag van vandaag contact en hij stuurde me ooit een opname van dit orkest. Die heb ik vannacht weer eens beluisterd. Leuk om te horen hoe ik me als 13-jarig drummertje enthousiast door de 25 minuten durende medley heen worstelde. Ik kan horen dat ik nog geen idee had wat ik aan het spelen was; pas toen ik later de film zag met de bijbehorende zang, begon het een beetje op zijn plek te vallen.
Als 53-jarige, net zelf terug uit de dood 😵, heb ik de laatste week van Jezus Christus nu op het podium mogen meemaken. En ik heb een geweldige voorstelling gezien, misschien wel een van de beste ooit in De Vest. Superlatieven in de pers zijn niet van de lucht, maar ik wil graag een persoon met naam en toenaam noemen: Paul de Leeuw, die de koddige rol van koning Herod mocht vertolken en daar tijdens zijn debuut ontzettend niet in slaagde. Het schijnt dat de rol normaal door een ander gespeeld wordt, die dat wel fantastisch doet, maar De Leeuw was nu de zwakke schakel in een verder uitstekende cast waarbij vooral Edwin Jonker en Magtel de Laat mij opvielen. Hele eenvoudige decorkeuzes op het podium, maar lekker buiten de box gedacht.
De beloofde verwijzingen naar de cancelcultuur heb ik niet kunnen ontdekken, maar desondanks: aanrader!
