Zo, de vakantie is weer ten einde. Ik weet natuurlijk niet hoe u hem heeft doorgebracht, maar ik had wekenlang een miljonairsgevoel. Samen met mijn aanstaande ben ik in achtereenvolgens Dresden, Praag, Boedapest, Leipzig, Parijs en Antwerpen geweest. En tussendoor nog op de poesta van Hongarije, hartje Amsterdam én de buitenwijken van Ermelo City. Astrid, mijn 12 jaar oude Opel Astra bracht ons veilig heen en terug met 333999 op de teller. We overnachtten in B&B’s en bij vrienden, hopten van terras naar terras, proefden overal de lokale lekkernijen en namen de zon aan een touwtje met ons mee. Naast de auto hadden we elektrische stepjes, boten, reuzenrad, bussen, jeeps en zelfs paard en wagen tot onze beschikking om die prachtige steden van alle kanten te bekijken. We zijn poepiebruin en uitgerust. De vakantiepot is leeg maar het herinneringenboek zit weer overvol. En wat voelden we ons rijk. Genieten van straatartiesten uit de hele wereld. Jammen met lokale muzikanten. Mensen kijken. Cultuur snuiven. Heel veel trappen op. En af. De ene dag bij 37 graden wassen met geel gepompt grondwater; de volgende dag ontwaken in een airconditioned design appartement met zicht op een historische binnenstad, waar elke steen een eigen verhaal vertelt.
En dan: thuiskomen in Noord-Holland. Post op de deurmat. Ziek, dood, blauwe enveloppen van de belasting en andere ellende. Maar potverdriedubbeltjes, wat is het hier mooi!! Ze spreken mijn taal vloeiend, de natuur is prachtig, de mensen zijn lief, de mondkapjes zijn uitgestorven en zelfs mijn huisdieren herkennen me nog. Overal water, alles dichtbij, normale prijzen en een oude vriend die zomaar ineens op de deurmat staat. Hoe slecht kun je het hebben?
