Heerlijk. Deze week weer veel reacties op mijn vorige column gehad. Vooral de opmerking over de zinloze prik deed veel stof opwaaien, hetgeen mooi aansluit bij het thema van deze week: De Dood. Die staat centraal, want dit is de week van Samhain, de overgang van de zomer naar de winter, het Keltische nieuwjaar, dat niet geheel toevallig samenvalt met het Mexicaanse Dia de los Muertos, het Ierse All Hallows Eve, het Amerikaanse Halloween en het westerse rooms-katholieke Allerzielen. Volgens de legenden zou de sluier tussen de werelden op deze nacht het dunste zijn, zodat je in contact kun treden met overleden dierbaren.
Het valt me op dat wij westerlingen een krampachtige relatie met de Dood hebben. Elke geboorte is een feest, elke overledene wordt beweend, zelfs als die persoon een lang en vruchtbaar leven heeft gehad en zelf tevreden de ogen sluit. In andere culturen wordt dan een groot feest gevierd en praat men over de dood als onderdeel van de cyclus van bestaan. Een feestdag, net zoals het feest van het binnentreden van de donkerste periode van het jaar. Het leven trekt zich terug in de onderaardse schoot van Moeder Aarde om daar afgebroken en getransformeerd te worden tot nieuw leven.
Maar nee, een dode Nederlander is per definitie een drama. We proberen het leven zo lang mogelijk te rekken, koste wat het kost. We proberen ook onze jeugd zo lang mogelijk te rekken, en de plastische chirurgen spinnen er garen bij. We maken mensen wijs dat ze langer kunnen leven en ziektes kunnen afwenden en maken ze ondertussen hoorndol door alle stress die dat met zich meebrengt. En die stress werkt dan weer door in de hoofden van onze teenagers, die in angstwekkende aantallen serieuze suïcidale gedachten hebben. Voor hen is de dood iets anders … sexy bijna.
In mijn jeugd zag ik de film Flatliners. Deze film had een heel spannend thema: doodgaan en weer terugkomen. Deze Near Death Experience, die een morbide commerciële waarde beloofde (ga even richting hiernamaals, zie de Film van je Leven en kom weer terug – of zoiets) gaf mij toen al het idee dat iemand als John de Mol daar ongetwijfeld weer een kaskraker voor TV van zou weten te maken. ‘Dood Eenvoudig’ als werktitel, ik zag het voor me.
Maar ja, terwijl de ouderen zich als dartbord laten gebruiken voor steeds meer inentingen en de jongeren de dood als geheimzinnig en zelfs sexy beschouwen, maakt de commercie er inderdaad een feest van. Nog nooit zoveel Party’s als deze week, met allemaal de dood als thema. Misschien een goed idee om dan maar overal een feest van te maken. De rokers hadden al Stoptober (en Aswoensdag), Suikerfeest is niet alleen meer voorbehouden aan moslims en diabetici, dus nu fluks via Sint-Maarten en Sint-Nicolaas naar Santa Claus.
Party on, dudes!