Vertrouw op God, maar doe je deur op slot. Heerlijk, dat soort wc-tegeltjeswijsheden. Want hoe zit dat nou eigenlijk met ‘vertrouwen’? Volgende de dikke Van Dale betekent het ‘met zekerheid hopen’. En: ‘geloof in iemands goede trouw en eerlijkheid’. Aha, dus vertrouwen heeft iets te maken met eerlijkheid. Laat dat nou net een woord zijn dat een kernrol in mijn bestaan speelt, Ik ben zó eerlijk, dat het pijn kan doen. Als iemand vraagt: “Wat vind je van mijn nieuwe jurk?”, dan snap ik best wel dat die persoon bevestiging van haar/zijn keuze wil, maar ik als de jurk niet mooi vind, zeg ik dat. Gewoon. Hoewel dat blijkbaar niet gewoon is, gezien de gelaatsuitdrukkingen die daarop volgen.

Daarom ben ik zo gek op dieren. Een enkele uitzondering daargelaten, zijn dieren altijd eerlijk. What you see is what you get. Dieren hebben geen dubbele agenda, hun vriendschap is echt. Onlangs zag ik weer het beroemde 70’s filmpje van de twee jongens die de door hen opgevoede leeuw Christian na een jaar bezoeken in het reservaat. Ze waren gewaarschuwd dat Christian mogelijk verwilderd was, maar het weerzien blijkt uiterst hartelijk en tranen trekkend. De leeuw had intussen een partner en welpjes en ook die leerden ter plekke dat deze twee mensen te vertrouwen waren. Prachtig! En gisteren zag ik nog een filmpje van een oudere man die een uit de boom gevallen eekhoorn heeft grootgebracht, die nu bij hem in de tuin woont. En om de zoveel tijd even binnen komt wandelen om hem te knuffelen. Zelf heb ik al jarenlang poezenvrienden om me heen die ik ook goed kan ‘lezen’, en zij mij.

Terug naar de mensen: ik verkocht een basgitaar aan een Amerikaanse studente in Amsterdam. Zij kwam met de trein naar Heerhugowaard waar ik haar oppikte en meenam naar mijn studio in Zuid-Scharwoude. Op de terugweg naar het station bedankte ik haar voor het vertrouwen. Zij bedankte mij voor het feit dat ik haar niet vermoord had.

Pardon?

Blijkbaar worden we geleerd om elkaar niet te vertrouwen, terwijl het in mijn ogen volkomen normaal zou moeten zijn.